Na de diploma-uitreiking sprak één van de moeders me aan. “Ik wil even zeggen dat jullie het zo goed gedaan hebben. Echt waar, ik overdrijf niet. Ik kon bij elk kind wel een traan wegpinken.”
Zien en gezien worden. Dat wil je in het onderwijs, in een school. En elk jaar voelt het alsof je niet iedereen hebt kunnen zien. Bij het schrijven van de praatjes werd dat me weer (enigszins pijnlijk) duidelijk. Ik wilde elke leerling recht doen en écht een persoonlijk stukje schrijven. Ik had me daarbij voorgenomen om voor elke leerling een muzieknummer uit te kiezen om daar het praatje aan te koppelen.
….Ik wilde te veel. Mijn co-mentor en ik hebben uuuren in de voorbereiding van onze praatjes gestoken. We vonden het vrij spannend. Je kent sommige leerlingen nu eenmaal beter dan andere en we hoopten dat iedereen zich gezien en gekend zou voelen.
De opmerking van deze moeder deed twee dingen voor mij. Ten eerste, ìk voelde me gezien. Ten tweede, de realisatie dat ik deze leerlingen niet in mijn eentje heb hoeven zien om hen recht te doen. Dat hebben we samen gedaan.
Deze week waren er genoeg andere momenten waarop ik zelf kon laten merken dat ik oog had voor anderen en me gezien voelde door leerlingen, maar ook door collega’s. Iets om mee te nemen voor het hele jaar, want waarom zouden we elkaar alleen bij het einde van een schooljaar in het zonnetje zetten?
(Ik ben overigens van mening dat elkaar zien vaak in hele kleine dingen zit en niet in speeches, maar dat is een ander verhaal)
Link: De volledige playlist voor de leerlingen tbv de uitreiking